Zwarte lijst
Dankzij een tip van Bert stuitte ik op een merkwaardig bericht: Zwarte lijst voor onbetrouwbare recreatievoetballers. Het artikel vertelt over de club waar de recreatievoetballers die te vaak niet op komen dagen bij een wedstrijd, op een zwarte lijst met een rood kruis komen en niet meer mee mogen doen. Reden: er worden teveel wedstrijden afgelast vanwege de spelers die niet op komen dagen.
Ik moest onmiddellijk denken aan Basic Fit en andere fitnessorganisaties. Niet-opkomende sporters zijn daar een vast onderdeel van de bedrijfsvoering. Sterker nog, het verdienmodel van Basic Fit is er op gebaseerd. Menig iets te dikke veertiger of vijftiger (m/v) besluit rond Nieuwjaar lid te worden van een fitnessclub en sluit een lidmaatschap af voor een jaar. Ze gaan met goede moed drie keer in januari, komen uit schuldgevoel twee maanden later voor een vierde keer en de rest van het jaar zijn de goede voornemens weer vergeten. Basic Fit wordt rijk van niet-sporters, bij voetbalclubs zijn die dus niet meer welkom. Het is maar hoe je er mee omgaat.
Het tekent de manier van denken van sommige clubs. Want wie is er hier nu het probleem? Is dat die recreatievoetballer die niet komt op dagen. Of is dat misschien wel de club die niet het juiste sportaanbod heeft? Die zwarte lijst maakt pijnlijk duidelijk dat de 22-zaterdag-one-size-fits-all methode niet meer bij deze doelgroep past. In plaats van ze voor straf op een zwarte lijst te zetten met als enige alternatief een slapend lidmaatschap zou de club zich ook achter hun oren kunnen krabben en - samen de KNVB - na kunnen denken over een vernieuwend competitieaanbod.
In de blog over zeven tegen zeven heb ik al een flexibele 7x7-competitie beschreven als alternatief voor deze doelgroep. Er zijn meer leuke ideeën. Een senioren-laddercompetitie bijvoorbeeld. In een eerdere blog heb ik deze vorm al voor de jeugd beschreven: met een paar honderd teams in één grote groep. In dit geval zou het zo kunnen werken. De recreatiespelers geven in de weken vooraf via een app door of ze beschikbaar zijn voor het weekend. Als er genoeg groene vinkjes van een team zijn, gaat het team mee in de planning wordt er een wedstrijd gepland. Zo niet, dan doe het team dat weekeinde niet mee.
Op deze manier spelen sommige teams drie maal per seizoen een wedstrijd en andere teams wel twintig afhankelijk van het aantal spelers dat per week wil spelen. Geen afgelastingen meer en iedereen blij.
Dat anders denken van sportclubs over aanbod en ambitie is sowieso een dingetje deze week. Ik las een interview met een mij wel heel bekende club en de ambities. "Een klasse omhoog", werd gezegd. Ik vond dat een gemiste kans. Onderscheid maken als sportclub voor je leden gaat steeds minder over in welke klasse je speelt. Een klasse of twee omhoog koop je tegenwoordig eenvoudig zoals ik al in een mijn vorige blog liet zien. Niveau van het eerste team is maar een zwakke afgeleide van je werkelijke waarde als sportclub en voor de meeste leden zelden onderscheidend. Daarover gesproken, je kunt zeggen wat je wil maar met een zwarte lijst opstellen onderscheid je natuurlijk wel heel duidelijk als sportclub. Maar of je het daarmee redt?
Nee, onderscheiden kun je als sportvereniging bijvoorbeeld veel beter door een uitstekend sportaanbod te bieden voor veel doelgroepen, het vrijwilligerswerk tot in de puntjes hebben verzorgd of een prima trainersbeleid te voeren met goede begeleiding. Of misschien is je onderscheidend vermogen wel dat je multisport aanbiedt of niet meer selecteert bij jeugd onder de twaalf zoals deze club. Zo zijn nog vele andere vormen te bedenken die jouw club onderscheiden en kleur geven. Vormen die wel passen bij moderne mensen die tegenwoordig andere eisen stellen aan een sportclubs.
Kortom 'modern denken' bij de sportclubs is het motto. Misschien eens een blauwe lijst maken van clubs die dat wat moeilijk vinden en nog wat hulp kunnen gebruiken? Want een zwarte lijst van dergelijke clubs vind ik wel weer wat ver gaan ....
Ik moest onmiddellijk denken aan Basic Fit en andere fitnessorganisaties. Niet-opkomende sporters zijn daar een vast onderdeel van de bedrijfsvoering. Sterker nog, het verdienmodel van Basic Fit is er op gebaseerd. Menig iets te dikke veertiger of vijftiger (m/v) besluit rond Nieuwjaar lid te worden van een fitnessclub en sluit een lidmaatschap af voor een jaar. Ze gaan met goede moed drie keer in januari, komen uit schuldgevoel twee maanden later voor een vierde keer en de rest van het jaar zijn de goede voornemens weer vergeten. Basic Fit wordt rijk van niet-sporters, bij voetbalclubs zijn die dus niet meer welkom. Het is maar hoe je er mee omgaat.
Het tekent de manier van denken van sommige clubs. Want wie is er hier nu het probleem? Is dat die recreatievoetballer die niet komt op dagen. Of is dat misschien wel de club die niet het juiste sportaanbod heeft? Die zwarte lijst maakt pijnlijk duidelijk dat de 22-zaterdag-one-size-fits-all methode niet meer bij deze doelgroep past. In plaats van ze voor straf op een zwarte lijst te zetten met als enige alternatief een slapend lidmaatschap zou de club zich ook achter hun oren kunnen krabben en - samen de KNVB - na kunnen denken over een vernieuwend competitieaanbod.
In de blog over zeven tegen zeven heb ik al een flexibele 7x7-competitie beschreven als alternatief voor deze doelgroep. Er zijn meer leuke ideeën. Een senioren-laddercompetitie bijvoorbeeld. In een eerdere blog heb ik deze vorm al voor de jeugd beschreven: met een paar honderd teams in één grote groep. In dit geval zou het zo kunnen werken. De recreatiespelers geven in de weken vooraf via een app door of ze beschikbaar zijn voor het weekend. Als er genoeg groene vinkjes van een team zijn, gaat het team mee in de planning wordt er een wedstrijd gepland. Zo niet, dan doe het team dat weekeinde niet mee.
Op deze manier spelen sommige teams drie maal per seizoen een wedstrijd en andere teams wel twintig afhankelijk van het aantal spelers dat per week wil spelen. Geen afgelastingen meer en iedereen blij.
Dat anders denken van sportclubs over aanbod en ambitie is sowieso een dingetje deze week. Ik las een interview met een mij wel heel bekende club en de ambities. "Een klasse omhoog", werd gezegd. Ik vond dat een gemiste kans. Onderscheid maken als sportclub voor je leden gaat steeds minder over in welke klasse je speelt. Een klasse of twee omhoog koop je tegenwoordig eenvoudig zoals ik al in een mijn vorige blog liet zien. Niveau van het eerste team is maar een zwakke afgeleide van je werkelijke waarde als sportclub en voor de meeste leden zelden onderscheidend. Daarover gesproken, je kunt zeggen wat je wil maar met een zwarte lijst opstellen onderscheid je natuurlijk wel heel duidelijk als sportclub. Maar of je het daarmee redt?
Nee, onderscheiden kun je als sportvereniging bijvoorbeeld veel beter door een uitstekend sportaanbod te bieden voor veel doelgroepen, het vrijwilligerswerk tot in de puntjes hebben verzorgd of een prima trainersbeleid te voeren met goede begeleiding. Of misschien is je onderscheidend vermogen wel dat je multisport aanbiedt of niet meer selecteert bij jeugd onder de twaalf zoals deze club. Zo zijn nog vele andere vormen te bedenken die jouw club onderscheiden en kleur geven. Vormen die wel passen bij moderne mensen die tegenwoordig andere eisen stellen aan een sportclubs.
Kortom 'modern denken' bij de sportclubs is het motto. Misschien eens een blauwe lijst maken van clubs die dat wat moeilijk vinden en nog wat hulp kunnen gebruiken? Want een zwarte lijst van dergelijke clubs vind ik wel weer wat ver gaan ....
Reacties