Conservatief
Mijn zoontje begon vijf jaar geleden met voetbal. Ik werd door mensen gewaarschuwd, de voetbalwereld is conservatief. Ik dacht dat zal wel mee vallen, maar na vijf jaar moet ik bekennen dat het vaak niet meevalt.
Zo stond er dit bericht in de krant. Een scheidsrechter was zijn muntje voor de toss vergeten bij een dameswedstrijd, die ook nog op tv moest. In plaats van in paniek te geraken verzon hij iets briljants. Hij deed steen-papier-schaar met beide aanvoersters en probleem opgelost! Een enorm leuk idee en ik pleit ervoor om dit onmiddellijk bij alle jeugdwedstrijden in Nederland in te voeren.
De voetbalwereld reageert natuurlijk anders. In plaats van die man uit te roepen tot scheidsrechter van de maand, wordt de man geschorst?! Voor 21 dagen nog wel. Als het nu ging om het verkeerd tellen van een doelpunt of zo, maar nee, het gaat over iets onbenulligs als een toss die alleen maar bepaalt of je de eerste of tweede helft mag aftrappen.
Datzelfde gevoel van ongeloof heb ik ook als ik de discussie over kunstgras volg. De gemiddelde bijdrage bij het debat komt niet verder dan "geen kunstgras". Zelfs het zwarte-pietendebat wordt intelligenter gevoerd. In tientallen sporten wordt wetenschappelijk materiaalonderzoek naar nieuwe ondergrond gedaan, voor betere en veiligere sport. Van accoya-houten wielerbanen, speciaal water voor ijsbanen tot en met atletiekbanen met 1001 foefjes, overal is sprake van vooruitgang. Bij voetbal wordt het debat bepaald door fossiele (ex-)voetballer die niet gehinderd door enige kennis alleen "geen kunstgras" de media in slingeren. Braaf nageblaat door vriendjes-journalisten.
Ik moest ook aan conservatisme denken toen ik het prachtige boek van voetbalvooruitdenker Pieter Zwart "De val van Oranje" las. In hoofdstuk acht spreekt hij over voetbalanalyse en over het om het veld in vakken verdelen om wedstrijden te analyseren, met bijbehorende termen als half space en well being. Voor Pieter Zwart een logische stap, voor een groot deel van de voetbalwereld blijkbaar een revolutionair idee. Revolutionair?
We gaan even terug naar het volleybal van 1986(!). In dat jaar kwam Arie Selinger met het boek Power Volleybal waarin hij genummerde verdelingen van net en veld voorstelt die gebruikt kunnen worden om tactiek en wedstrijdanalyse toe te kunnen passen. Ik was toen een jong broekie maar wel al volleybaltrainer en groeide op met die ideeën. Ik weet eigenlijk niet beter dan dat dit soort principes onderdeel zijn van coachen en trainen.
Sterker nog, in 1995 bedacht ik mijn eigen analyse-systeem - Volleyse - waarmee ik in staat was om als coach alleen een wedstrijdanalyse te maken waarbij ik slim gebruik maakte van wedstrijdlogica. Die wedstrijdanalyses deelde ik met mijn speelsters zodat die na een wedstrijd wat meer houvast hadden dan "ik heb wel lekker gespeeld" of "we hebben gewonnen".
Jullie snappen dan ook de verbazing dat als ik het boek van Pieter Zwart mag geloven (en dat geloof ik) bij de conservatieve voetbalwereld in Nederland dit soort principes gezien wordt als rare poespas. Dat anno 2018 alleen al de vertaling van de term half space een probleem is, laat staan het gebruik ervan bij analyses.
Die conservatieve houding van velen in het voetbalwereldje blijft bijzonder. Als het alleen maar gaat om geschorste scheidsrechters in Engeland of gebakkelei in de eredivisie over kunstgras dan kan ik het gewoon hoofdschuddend negeren. Maar ook in mijn eigen omgeving blijft het wennen.
Misschien wordt het weer eens tijd om wat progressief adem te happen bij - pak-m-beet - volleybal? Terug naar mijn oude vertrouwde sport. Oeps, is dat niet nu precies wat ze conservatief noemen?!
Zo stond er dit bericht in de krant. Een scheidsrechter was zijn muntje voor de toss vergeten bij een dameswedstrijd, die ook nog op tv moest. In plaats van in paniek te geraken verzon hij iets briljants. Hij deed steen-papier-schaar met beide aanvoersters en probleem opgelost! Een enorm leuk idee en ik pleit ervoor om dit onmiddellijk bij alle jeugdwedstrijden in Nederland in te voeren.
De voetbalwereld reageert natuurlijk anders. In plaats van die man uit te roepen tot scheidsrechter van de maand, wordt de man geschorst?! Voor 21 dagen nog wel. Als het nu ging om het verkeerd tellen van een doelpunt of zo, maar nee, het gaat over iets onbenulligs als een toss die alleen maar bepaalt of je de eerste of tweede helft mag aftrappen.
Datzelfde gevoel van ongeloof heb ik ook als ik de discussie over kunstgras volg. De gemiddelde bijdrage bij het debat komt niet verder dan "geen kunstgras". Zelfs het zwarte-pietendebat wordt intelligenter gevoerd. In tientallen sporten wordt wetenschappelijk materiaalonderzoek naar nieuwe ondergrond gedaan, voor betere en veiligere sport. Van accoya-houten wielerbanen, speciaal water voor ijsbanen tot en met atletiekbanen met 1001 foefjes, overal is sprake van vooruitgang. Bij voetbal wordt het debat bepaald door fossiele (ex-)voetballer die niet gehinderd door enige kennis alleen "geen kunstgras" de media in slingeren. Braaf nageblaat door vriendjes-journalisten.
Ik moest ook aan conservatisme denken toen ik het prachtige boek van voetbalvooruitdenker Pieter Zwart "De val van Oranje" las. In hoofdstuk acht spreekt hij over voetbalanalyse en over het om het veld in vakken verdelen om wedstrijden te analyseren, met bijbehorende termen als half space en well being. Voor Pieter Zwart een logische stap, voor een groot deel van de voetbalwereld blijkbaar een revolutionair idee. Revolutionair?
We gaan even terug naar het volleybal van 1986(!). In dat jaar kwam Arie Selinger met het boek Power Volleybal waarin hij genummerde verdelingen van net en veld voorstelt die gebruikt kunnen worden om tactiek en wedstrijdanalyse toe te kunnen passen. Ik was toen een jong broekie maar wel al volleybaltrainer en groeide op met die ideeën. Ik weet eigenlijk niet beter dan dat dit soort principes onderdeel zijn van coachen en trainen.
Sterker nog, in 1995 bedacht ik mijn eigen analyse-systeem - Volleyse - waarmee ik in staat was om als coach alleen een wedstrijdanalyse te maken waarbij ik slim gebruik maakte van wedstrijdlogica. Die wedstrijdanalyses deelde ik met mijn speelsters zodat die na een wedstrijd wat meer houvast hadden dan "ik heb wel lekker gespeeld" of "we hebben gewonnen".
Jullie snappen dan ook de verbazing dat als ik het boek van Pieter Zwart mag geloven (en dat geloof ik) bij de conservatieve voetbalwereld in Nederland dit soort principes gezien wordt als rare poespas. Dat anno 2018 alleen al de vertaling van de term half space een probleem is, laat staan het gebruik ervan bij analyses.
Die conservatieve houding van velen in het voetbalwereldje blijft bijzonder. Als het alleen maar gaat om geschorste scheidsrechters in Engeland of gebakkelei in de eredivisie over kunstgras dan kan ik het gewoon hoofdschuddend negeren. Maar ook in mijn eigen omgeving blijft het wennen.
Misschien wordt het weer eens tijd om wat progressief adem te happen bij - pak-m-beet - volleybal? Terug naar mijn oude vertrouwde sport. Oeps, is dat niet nu precies wat ze conservatief noemen?!
Reacties