Rinus
Elke ouder kan tegenwoordig trainer worden. Tenminste dat suggereert de kop van dit artikel "Met Rinus moet iedereen voetbaltraining kunnen geven."
Dat is goed nieuws voor mijzelf. Als alle ouders dat kunnen, dan kan ik ook weer starten. Wel merkwaardig dat ik wel trainer op het veld mag worden met behulp van de Rinus-app maar niet toegelaten wordt tot trainersopleidingen van de KNVB. Licentie of diploma zijn blijkbaar minder belangrijk dan oefenstof voor de KNVB. Maar dat terzijde.
Rinus is een geweldig tool van de KNVB waarin heel veel oefenstof is opgenomen zodat iedereen dat makkelijk bij de hand heeft. En nog gratis ook. Ik ben dan ook een groot voorstander van het gebruik van Rinus. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de hoofdtrainer van onze club die twitterde:
"Al die voetbal-oefenstof apps zorgen ervoor dat de zogenaamde voetbaltrainers bezigheidstherapie geven in plaats van voetbaltraining!"
Misschien is hij bang dat zijn werk bij onze club wordt afgepakt door de ouders van de keeper of de stiefmoeder van zijn linkerspits? Maar laten we uitgaan van het goede en is hij oprecht bezorgd over de kwaliteit van de trainingen. Ik deel zijn bezorgdheid over die kwaliteit maar ik leg niet het verband met Rinus. Integendeel.
In mijn carrière als trainer ben ik door een aantal fasen heen gegaan. Het begint voor alle trainers bij fase nul en dikke paniek. Je staat voor eerst voor een groep met heel veel kleine mannetjes en vrouwtjes en die kijken allemaal naar jou met grote vragende ogen: "Wat gaan we doen?" En jij kijkt naar de groep terug en denkt: "Ik wou dat ik het wist!"
Die enorme honger naar goedlopende leuke oefenstof als beginnende trainer merkte ik ook later toen ik demonstraties gaf. Luisteren naar het waarom van jouw oefeningen deed alle startende trainers mondjesmaat. Maar wat ik wel zeker wist was dat mijn gedemonstreerde oefeningen de volgende weken tientallen malen in vele sporthallen gekopieerd zouden worden.
In die eerste fase heb je vooral je handen al vol aan het aan de gang houden van de groep. In mijn tijd was er nog geen Rinus-app en het vinden van goede en leuke oefenstof was nogal een opgave. Afkijken, boeken kopen en lid worden van de NVVO waren de redmiddelen. Maar bij afkijken moest je maar hopen dat de andere trainers het wel wisten, boeken met oefenstof waren schaars, en de NVVO oversteeg vaak het beginnersniveau.
Eenmaal die paniekfase voorbij en kom je erachter dat goede trainingen niet enkel en alleen het achter elkaar plakken van goedlopende oefeningen is. Dan merk je dat goed opleiden meer vraagt. Zoals een thuiskok zal ontdekken dat het het goed uitvoeren van recepten van het internet je nog geen chefkok maakt. Of dat je na eindeloos tekeningen overtrekken met Photoshop je nog geen steeds geen grafisch ontwerper bent.
Ik vind dat we blij moeten zijn dat iedereen tegenwoordig massaal naar de Rinus-app grijpt om die fase van dikke paniek door te komen. Want hoe sneller je door die fase heen komt, hoe eerder heb je de kans om verder te groeien naar een niveau van goede trainer.
Niet alle trainers zullen volgende stappen maken. Een aantal trainers zal blijven hangen in de fase van een fatsoenlijke bezigheidstherapeut. Hetgeen nog altijd een stuk beter is dan - zoals vroeger - blijven hangen in de fase van onfatsoenlijke therapeut die niet in staat is een groep kinderen te laten bewegen maar ze vooral in rijtjes stil laat staan.
Kortom het gebruik van de app geeft dubbele winst. Het vergoot de de kans dat trainer eerder de stap naar het meer inhoudelijk trainingen maakt en voor degene die dat niet doen, zij kunnen dankzij Rinus nog altijd hele fatsoenlijke bezigheidstherapieën geven onder het thema: "Beter goed gejat dan slecht verzonnen."
En onze trainer moet maar zo denken: zolang er veel bezigheidstherapeuten bestaan, steek ik nog met mijn kop boven het maaiveld uit. Goede trainers komen, Rinus of niet, namelijk altijd boven drijven. En anders kan hij altijd nog proberen een goede chefkok te worden. Of grafisch ontwerper.
Nabrander: Toeval bestaat niet Ik had de inkt van de blog nog niet droog toen ik de column van Jan Dirk van der Zee van deze week las. Twee zielen, één gedachte klinkt wat te veel van het goede maar er zijn veel overeenkomsten. Wel nog steeds mijn vraag: "Hoe zit het nu met die ouderwetse en sportonvriendelijke toelatingseisen van de KNVB voor bijvoorbeeld niveau III?" .... Jan Dirk?
Dat is goed nieuws voor mijzelf. Als alle ouders dat kunnen, dan kan ik ook weer starten. Wel merkwaardig dat ik wel trainer op het veld mag worden met behulp van de Rinus-app maar niet toegelaten wordt tot trainersopleidingen van de KNVB. Licentie of diploma zijn blijkbaar minder belangrijk dan oefenstof voor de KNVB. Maar dat terzijde.
Rinus is een geweldig tool van de KNVB waarin heel veel oefenstof is opgenomen zodat iedereen dat makkelijk bij de hand heeft. En nog gratis ook. Ik ben dan ook een groot voorstander van het gebruik van Rinus. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de hoofdtrainer van onze club die twitterde:
"Al die voetbal-oefenstof apps zorgen ervoor dat de zogenaamde voetbaltrainers bezigheidstherapie geven in plaats van voetbaltraining!"
Misschien is hij bang dat zijn werk bij onze club wordt afgepakt door de ouders van de keeper of de stiefmoeder van zijn linkerspits? Maar laten we uitgaan van het goede en is hij oprecht bezorgd over de kwaliteit van de trainingen. Ik deel zijn bezorgdheid over die kwaliteit maar ik leg niet het verband met Rinus. Integendeel.
In mijn carrière als trainer ben ik door een aantal fasen heen gegaan. Het begint voor alle trainers bij fase nul en dikke paniek. Je staat voor eerst voor een groep met heel veel kleine mannetjes en vrouwtjes en die kijken allemaal naar jou met grote vragende ogen: "Wat gaan we doen?" En jij kijkt naar de groep terug en denkt: "Ik wou dat ik het wist!"
Die enorme honger naar goedlopende leuke oefenstof als beginnende trainer merkte ik ook later toen ik demonstraties gaf. Luisteren naar het waarom van jouw oefeningen deed alle startende trainers mondjesmaat. Maar wat ik wel zeker wist was dat mijn gedemonstreerde oefeningen de volgende weken tientallen malen in vele sporthallen gekopieerd zouden worden.
In die eerste fase heb je vooral je handen al vol aan het aan de gang houden van de groep. In mijn tijd was er nog geen Rinus-app en het vinden van goede en leuke oefenstof was nogal een opgave. Afkijken, boeken kopen en lid worden van de NVVO waren de redmiddelen. Maar bij afkijken moest je maar hopen dat de andere trainers het wel wisten, boeken met oefenstof waren schaars, en de NVVO oversteeg vaak het beginnersniveau.
Eenmaal die paniekfase voorbij en kom je erachter dat goede trainingen niet enkel en alleen het achter elkaar plakken van goedlopende oefeningen is. Dan merk je dat goed opleiden meer vraagt. Zoals een thuiskok zal ontdekken dat het het goed uitvoeren van recepten van het internet je nog geen chefkok maakt. Of dat je na eindeloos tekeningen overtrekken met Photoshop je nog geen steeds geen grafisch ontwerper bent.
Ik vind dat we blij moeten zijn dat iedereen tegenwoordig massaal naar de Rinus-app grijpt om die fase van dikke paniek door te komen. Want hoe sneller je door die fase heen komt, hoe eerder heb je de kans om verder te groeien naar een niveau van goede trainer.
Niet alle trainers zullen volgende stappen maken. Een aantal trainers zal blijven hangen in de fase van een fatsoenlijke bezigheidstherapeut. Hetgeen nog altijd een stuk beter is dan - zoals vroeger - blijven hangen in de fase van onfatsoenlijke therapeut die niet in staat is een groep kinderen te laten bewegen maar ze vooral in rijtjes stil laat staan.
Kortom het gebruik van de app geeft dubbele winst. Het vergoot de de kans dat trainer eerder de stap naar het meer inhoudelijk trainingen maakt en voor degene die dat niet doen, zij kunnen dankzij Rinus nog altijd hele fatsoenlijke bezigheidstherapieën geven onder het thema: "Beter goed gejat dan slecht verzonnen."
En onze trainer moet maar zo denken: zolang er veel bezigheidstherapeuten bestaan, steek ik nog met mijn kop boven het maaiveld uit. Goede trainers komen, Rinus of niet, namelijk altijd boven drijven. En anders kan hij altijd nog proberen een goede chefkok te worden. Of grafisch ontwerper.
Nabrander: Toeval bestaat niet Ik had de inkt van de blog nog niet droog toen ik de column van Jan Dirk van der Zee van deze week las. Twee zielen, één gedachte klinkt wat te veel van het goede maar er zijn veel overeenkomsten. Wel nog steeds mijn vraag: "Hoe zit het nu met die ouderwetse en sportonvriendelijke toelatingseisen van de KNVB voor bijvoorbeeld niveau III?" .... Jan Dirk?
Reacties