Training

Geen selecties, geen selectietrainingen en geen scouts, dat is waar ik de aflopen blogs over heb geschreven. Niet dit en niet dat, niet zus en niet zo. Het is lekker makkelijk roepen wat niet! Het terechte verwijt is de wedervraag: "Maar wat dan wel, voetbalpupillentrainer?" Die handschoen neem ik op in deze blog over "Voetbalpupillentraining: hoe dan wel"

Het meest ideaal is als een jeugdspeler zelf de motor van zijn leerproces is. Dat zal zeker niet iedere speler lukken maar wat als we trainingen nu eens zo aanpakken?

TL;DR: geef les in verschillende voetbalvakken, deel het veld in als leslokalen en laat de spelers hun eigen lessen kiezen

De uitleg
Voor een gehele leeftijdsgroep zet je een veld met een aantal onderdelen op met elk een verschillend leerdoel. Bijvoorbeeld een trainingsonderdeel omgaan met de bal, een tweede waar leren schieten centraal staat en een derde onderdeel waar je passeeracties traint.

Bij ieder onderdeel een specialist-voetbaltrainer die daar het meest van weet. Een onderdeel bestaat uit meerdere oefeningen waarmee hetzelfde leerdoel een half uur getraind kan worden zonder te vervelen. Spelers circuleren tijdens de training niet tussen onderdelen. Het is dus geen circuittraining!

Een onderdeel krijgt voldoende spelers om goed te functioneren. De spelers kiezen zelf het onderdeel. De keuze hoeft niet volledig vrij te zijn maar is wel leidend bij het maken van  een schema voor een week of maand.

De eerste reflex zal zijn om spelers te stimuleren leerdoelen te kiezen die ze nog niet zo goed beheersen maar dat gaat uit van zwakheden. Beter is om uit te gaan van kracht en dus te laten kiezen voor onderwerpen waar ze al goed in zijn om die te verbeteren. Een goede balans waarbij de motivatie van de jeugdspeler de belangrijkste rol speelt, is het beste.

De tweede half uur van de training richten we hetzelfde in maar dan met wedstrijdvormen. Bijvoorbeeld een onderdeel met kleine wedstrijdjes met één tegen één en een onderdeel waar spelen op een groter veld centraal staat. Wederom kiezen de spelers het onderwerp en wederom is er afwisseling.

Onderdelen zijn aan te vullen met scorekaarten voor behaalde resultaten.

Deze vorm van training heeft een aantal voordelen. Als trainer kun je meer specialiseren op een onderwerp. Dit is vooral prettig voor beginnende trainer. De algehele leiding van de training kan in handen zijn van de meest ervaren trainers.

Onderscheid in selectieteams kan vervallen. Immers spelers trainen niet meer in groepjes omdat ze geselecteerd zijn maar omdat het onderdeel hun keuze van die dag, week of maand is.

Door deze aanpak zullen de spelers van alle teams elkaar leren kennen. Hierdoor ontstaat er meer solidariteit tussen teams. Daarnaast is een overzicht krijgen over de vooruitgang van alle spelers makkelijker waardoor zaken als selectietrainingen niet nodig zijn.

Nadeel is dat een groep spelers vaak behoorlijk heterogeen is met verschillende vaardigheidsniveaus. Je zult dus moeten differentiëren en misschien een groep bij een onderdeel splitsen in kleinere groepen.

Hoe zit het dan met de teamtraining? Is er dan te weinig gelegenheid om met je team te trainen? Daar twijfel ik aan. Ten eerste is voetbal zeker tot en met Onder 9 een individuele sport. Teamtrainingen zijn daar niet een groot gemis. Samenspelen kan een onderwerp zijn en hoeft niet noodzakelijk met een teamgenoot.

Als je toch wat wilt bieden, met name bij de oudere jeugdspelers, je kunt een half uur van training per week inruimen voor trainen en spelen in competitieteams.

Ik weet niet of dit bij voetbal ooit gedaan is, maar ik verwacht van wel. Bij zwemmen introduceerde we iets soortgelijks als "zwemcarrousel". Binnen volleybal heb ik ook wat gedaan wat er op lijkt maar dan als facultatieve training. Beide was een groot succes. Zo groot dat ik het idee heb dat dit zeker een kans van slagen heeft.