Even sterk
Afgelopen week werd bekend dat SV Blauw Wit uit Nijmegen niet meer selecteert bij jeugd onder de twaalf jaar. Vanuit het project Gelijke Kansen van KNVB waren er al vier clubs mee bezig. SV Blauw Wit is, zover ik weet, de eerste club buiten het project om die verandert.
SV Blauw Wit gaat het anders doen en mij intrigeert de vraag: "Hoe anders? Op basis waarvan - als het vaardigheidsniveau niet meer leidend is - kom je tot goede teamindelingen?"
Over vaardigheidsniveau gesproken. Afgelopen seizoen vroeg ik tijdens een volleybalwedstrijd aan het team of ze hadden gezien dat er aan de andere kant van het net een meisje stond dat, laat ik mij voorzichtig uitdrukken, een ander vaardigheidsniveau had als de rest. Ik deed de suggestie veel ballen haar richting op te spelen. Een deel van mijn team reageerde hetzelfde als - denk ik - een deel van de lezers nu reageren: "Ooow, is dat niet zielig?"
Ik vertelde het team dat ik dat sociaal gezien een goed idee vond. Immers als er één speelster aan de andere kant veel ballen nodig had om te oefenen, dan was zij dat wel. Het bleek overigens nog een behoorlijke opgave voor mijn team om de bal in haar richting te spelen. Kortom anders indelen om zwakkere spelers te beschermen, daar geloof ik niet zo in. Sport is ook een duel op vaardigheid.
Het gaat er wel om dat we met indelen het spelplezier te vergroten. Zoals de meeste lezers wel weten, ik ben voorstander van de stap van SV Blauw Wit. Echter velen anderen zijn niet met mij eens. Juist spelplezier zou de reden zijn dat selecteren nodig is. Je zou alleen maar met spelers die even sterk zijn plezierig kunnen sporten.
Bij een discussie bij sportplezier.nl op hun Facebookpagina verwoordde iemand het zo: "Iemand die beter is dan de meeste leeftijdsgenoten haalt meer voldoening uit het spelen met kinderen die hetzelfde niveau hebben. Altijd de beste zijn, is eventjes leuk."
Ik durf vraagtekens bij die stelling te zetten. Hoezo vind elke talentvolle speler het alleen maar leuk om met even sterkere spelers om zich heen te spelen? Ik denk dat talenten net zo divers is als elke andere willekeurige groep mensen. Sommigen zullen dat inderdaad leuk vinden, anderen vinden het juist leuk om de beste te zijn en met slechtere spelers te spelen en weer een ander deel zal het geen barst interesseren. Tenslotte speelt Messi zijn hele leven al met alleen maar zwakkere spelers en lijkt voetbal ook nog steeds leuk te vinden.
Ander argument dat keer op keer gebruikt wordt, is dat we de juiste talenten op tijd moeten selecteren zodat ze voldoende kunnen trainen voor de top. Het probleem zit hem echter in de combinatie van de woorden juiste en op tijd. Je kunt geen "juiste" spelers jong selecteren. Maar daar heb ik al over geschreven. En o ja, alleen maar goede spelers in je team? Cruijff zei daarover dit :"Als je voor elke positie de beste speler kiest, heb je nog geen sterk elftal maar een team dat als los zand uiteen valt."
Een ander probleem echter, mede als gevolg van selectiebeleid, is veel groter; de uitval van jonge sporters. Technisch directeur Bill Wilson van Toronto Voetbal twitterde afgelopen week: "75% of kids quit sport before age 13 & 0.01% of players will ever make professional athletes". (De 75% geldt voor Canada, de grafiek toont de Nederlandse situatie)
Het zou dus mooi zijn als we iedereen in staat stellen om plezier te halen uit sport. Zowel de 0,01% die de weg naar de absolute top zoeken als degene die nu stoppen met sport. Want één ding weet ik zeker, het talent om plezier te hebben in sport heeft geen relatie met talent hebben voor sport.
Ik ben heel benieuwd hoe SV Blauw Wit dat gaat regelen, maar dapper is het zeker. Want anders indelen vraagt wel wat van je club. Dat ouders de grootste uitdaging zijn blijkt wel uit de reacties bij diezelfde discussie van Sportplezier.nl. Driekwart van de reacties - van ouders! - gaat over ouders. Over die andere ouders. Het doet soms een beetje denken aan het Zweeds onderzoek onder automobilisten waarbij 70% van de automobilisten vond dat zij tot de 30% beste automobilisten behoorden. Lastig zal het zeker zijn om (een deel van) de ouders te overtuigen.
In de meeste gevallen kun je zeggen dat als je niet op vaardigheidsniveaus indeelt, dat de onderlinge verschillen in vaardigheid in de groep - zeker in het begin - groter zullen zijn. Om iedereen dan het juiste te laten oefenen zul je moeten differentiëren. Dat vraagt wat van de trainers.
Het zou dan beter zijn om niet met losse teams te trainen maar grotere groepen van een aantal teams te maken en die samen te laten trainen. Binnen de grote groep kun je dan makkelijker differentiëren door met verschillende groepjes te trainen waarbij groepjes per training en oefening kunnen verschillen. Bijkomend voordeel is dat de kwaliteit van de beste trainer in de groep wellicht de maatstaf is voor de kwaliteit van de gehele training.
Goed, ter afsluiting deze tip voor SV Blauw Wit. Ik hoop dat zij een heleboel tips voor andere clubs publiceren naar aanleiding van hun ervaring. Dat mag natuurlijk altijd via deze blog.
SV Blauw Wit gaat het anders doen en mij intrigeert de vraag: "Hoe anders? Op basis waarvan - als het vaardigheidsniveau niet meer leidend is - kom je tot goede teamindelingen?"
Over vaardigheidsniveau gesproken. Afgelopen seizoen vroeg ik tijdens een volleybalwedstrijd aan het team of ze hadden gezien dat er aan de andere kant van het net een meisje stond dat, laat ik mij voorzichtig uitdrukken, een ander vaardigheidsniveau had als de rest. Ik deed de suggestie veel ballen haar richting op te spelen. Een deel van mijn team reageerde hetzelfde als - denk ik - een deel van de lezers nu reageren: "Ooow, is dat niet zielig?"
Ik vertelde het team dat ik dat sociaal gezien een goed idee vond. Immers als er één speelster aan de andere kant veel ballen nodig had om te oefenen, dan was zij dat wel. Het bleek overigens nog een behoorlijke opgave voor mijn team om de bal in haar richting te spelen. Kortom anders indelen om zwakkere spelers te beschermen, daar geloof ik niet zo in. Sport is ook een duel op vaardigheid.
Het gaat er wel om dat we met indelen het spelplezier te vergroten. Zoals de meeste lezers wel weten, ik ben voorstander van de stap van SV Blauw Wit. Echter velen anderen zijn niet met mij eens. Juist spelplezier zou de reden zijn dat selecteren nodig is. Je zou alleen maar met spelers die even sterk zijn plezierig kunnen sporten.
Ik durf vraagtekens bij die stelling te zetten. Hoezo vind elke talentvolle speler het alleen maar leuk om met even sterkere spelers om zich heen te spelen? Ik denk dat talenten net zo divers is als elke andere willekeurige groep mensen. Sommigen zullen dat inderdaad leuk vinden, anderen vinden het juist leuk om de beste te zijn en met slechtere spelers te spelen en weer een ander deel zal het geen barst interesseren. Tenslotte speelt Messi zijn hele leven al met alleen maar zwakkere spelers en lijkt voetbal ook nog steeds leuk te vinden.
Ander argument dat keer op keer gebruikt wordt, is dat we de juiste talenten op tijd moeten selecteren zodat ze voldoende kunnen trainen voor de top. Het probleem zit hem echter in de combinatie van de woorden juiste en op tijd. Je kunt geen "juiste" spelers jong selecteren. Maar daar heb ik al over geschreven. En o ja, alleen maar goede spelers in je team? Cruijff zei daarover dit :"Als je voor elke positie de beste speler kiest, heb je nog geen sterk elftal maar een team dat als los zand uiteen valt."
Een ander probleem echter, mede als gevolg van selectiebeleid, is veel groter; de uitval van jonge sporters. Technisch directeur Bill Wilson van Toronto Voetbal twitterde afgelopen week: "75% of kids quit sport before age 13 & 0.01% of players will ever make professional athletes". (De 75% geldt voor Canada, de grafiek toont de Nederlandse situatie)
Het zou dus mooi zijn als we iedereen in staat stellen om plezier te halen uit sport. Zowel de 0,01% die de weg naar de absolute top zoeken als degene die nu stoppen met sport. Want één ding weet ik zeker, het talent om plezier te hebben in sport heeft geen relatie met talent hebben voor sport.
Ik ben heel benieuwd hoe SV Blauw Wit dat gaat regelen, maar dapper is het zeker. Want anders indelen vraagt wel wat van je club. Dat ouders de grootste uitdaging zijn blijkt wel uit de reacties bij diezelfde discussie van Sportplezier.nl. Driekwart van de reacties - van ouders! - gaat over ouders. Over die andere ouders. Het doet soms een beetje denken aan het Zweeds onderzoek onder automobilisten waarbij 70% van de automobilisten vond dat zij tot de 30% beste automobilisten behoorden. Lastig zal het zeker zijn om (een deel van) de ouders te overtuigen.
In de meeste gevallen kun je zeggen dat als je niet op vaardigheidsniveaus indeelt, dat de onderlinge verschillen in vaardigheid in de groep - zeker in het begin - groter zullen zijn. Om iedereen dan het juiste te laten oefenen zul je moeten differentiëren. Dat vraagt wat van de trainers.
Het zou dan beter zijn om niet met losse teams te trainen maar grotere groepen van een aantal teams te maken en die samen te laten trainen. Binnen de grote groep kun je dan makkelijker differentiëren door met verschillende groepjes te trainen waarbij groepjes per training en oefening kunnen verschillen. Bijkomend voordeel is dat de kwaliteit van de beste trainer in de groep wellicht de maatstaf is voor de kwaliteit van de gehele training.
Goed, ter afsluiting deze tip voor SV Blauw Wit. Ik hoop dat zij een heleboel tips voor andere clubs publiceren naar aanleiding van hun ervaring. Dat mag natuurlijk altijd via deze blog.
Reacties