Iedereen topsporter
Mijn ringtone bracht mij fijntjes op de hoogte van een gemiste oproep van een onbekend nummer. Toen ik het nummer belde had ik haar plotseling aan de lijn, Karlijn Vernooij, een heuse journaliste van KRO-Monitor, die een amateurblogger zoals ik interviewde over jeugdsport. Mijn eigen momentje in de schijnwerpers. Waar schrijven van amateurblogs allemaal niet toe kan leiden.
De titel van het onderzoek van KRO-Monitor waar zij mij interviewde is Sportregime en gaat over de druk die kinderen ervaren om zo goed mogelijk te presenteren in de sport. Ik zie bij de KRO-Monitor veel artikelen langs komen over dat de aanpak anders zou moeten. Ook ik ben er van overtuigt dat de aanpak van jeugdsport slimmer en leuker kan, en daarom ben ik nog altijd bezig met een conferentie over jeugdcompetities.
Echter waar ik weinig over lees is de vraag hoe dit zo is gekomen. Ik ben geen onderzoeker en deskundige, dus ik kan slechts speculeren. Ik zie wel een ontwikkeling in de laatste pakweg twintig jaar die de kijk op talent en presteren veranderd heeft.
Het startte in 2002 met Idols. Plotseling was het worden van een ster niet meer voorbehouden aan mensen met talent die na jarenlang gedegen opleiding met ploeteren via kleine zaaltjes hun doorbraak kregen. Het sterrendom was instant te verkrijgen door gewoon aan een tv-programma mee te doen. Het juiste moment in de schijnwerpers staan is veel belangrijker dan goed kunnen zingen.
Die inklinking van kwaliteit van beroepen heeft de afgelopen jaren een enorme vlucht genomen. Of het nou dirigenten, banketbakkers, kunstschilders of artiesten zijn, de televisiewereld laat zien dat het opportunisme is wat de klok slaat. Iedereen een Rembrandt, dirigent van het Nederlands Philharmonisch Orkest, drie-sterren-Michelin-topkok of Broadway-musicalster via tien lullige uitzendinkjes.
Het is inmiddels al niet meer voorbehouden aan speciale televisieprogramma's alleen. Dagelijks laten bijvoorbeeld politici zien dat je feiten kunt ontkennen, liegen dat het gedrukt staat, vrijwel nooit in de Tweede Kamer aanwezig zijn, kortom alles doet wat schijnbaar tegen vakmanschap en kwaliteit in gaat, dat je daarmee enorme verkiezingswinst behaalt. Het toverwoord: publiciteit en opportunisme.
Over talent, publiciteit en opportunisme gesproken: niets kunnen en foto's of filmpjes maken van het feit dat je niets kunt, is tegenwoordig het meest gewilde beroep: influencer via YouTube of Instagram.
Hoe zit het dan met de jeugd? Als dan iedereen zonder enige opleiding of ervaring musicalster, banketbakker, dirigent, politicus, nietsnut, fotomodel, acteur, of topkok kan worden, waarom dan geen topsporter? Iedereen in het eerste team van de voetbalclub, iedereen in de selectie van hockey. Nou misschien niet iedereen maar in ieder geval wel mijn kind.
Dus als goede ouder zorg er voor dat je kind op de juiste club en de juiste selectie komt waarbij hij of zij natuurlijk voldoende wint en kampioen wordt. En veel jeugdtrainers en clubs daarin mee gaan of zelfs voorop lopen. Want ook daar is er sprake van opportunisme; iedereen is immers Ajax.
Misschien schets ik het allemaal wat overdreven. Wat wel blijft is dat de huidige maatschappij onrealistische verwachtingen schept over talent en presteren. En dat veel ouders en trainers de onrealistisch verwachtingen en wensen projecteren op hun kroost die dat dan waar moeten gaan maken. Waarbij de wensen en verwachtingen van de kinderen zelf terzijde wordt geschoven. Of zoals Jorg van der Breggen van de KNVB bij KRO-Monitor verwoorden: "Ik doe hierbij wel een beroep op (fanatieke) ouders om het spel bij de kinderen te laten en vooral niet hun eigen dromen na te jagen."
En bij Jorg sluit ik mij graag aan: Want als we de wensen en verwachtingen van de sporters in de jeugdsport een klein beetje meer centraal kunnen stellen, dan heb ik deze opportunistisch blog niet voor niets geschreven.
De titel van het onderzoek van KRO-Monitor waar zij mij interviewde is Sportregime en gaat over de druk die kinderen ervaren om zo goed mogelijk te presenteren in de sport. Ik zie bij de KRO-Monitor veel artikelen langs komen over dat de aanpak anders zou moeten. Ook ik ben er van overtuigt dat de aanpak van jeugdsport slimmer en leuker kan, en daarom ben ik nog altijd bezig met een conferentie over jeugdcompetities.
Echter waar ik weinig over lees is de vraag hoe dit zo is gekomen. Ik ben geen onderzoeker en deskundige, dus ik kan slechts speculeren. Ik zie wel een ontwikkeling in de laatste pakweg twintig jaar die de kijk op talent en presteren veranderd heeft.
Het startte in 2002 met Idols. Plotseling was het worden van een ster niet meer voorbehouden aan mensen met talent die na jarenlang gedegen opleiding met ploeteren via kleine zaaltjes hun doorbraak kregen. Het sterrendom was instant te verkrijgen door gewoon aan een tv-programma mee te doen. Het juiste moment in de schijnwerpers staan is veel belangrijker dan goed kunnen zingen.
Die inklinking van kwaliteit van beroepen heeft de afgelopen jaren een enorme vlucht genomen. Of het nou dirigenten, banketbakkers, kunstschilders of artiesten zijn, de televisiewereld laat zien dat het opportunisme is wat de klok slaat. Iedereen een Rembrandt, dirigent van het Nederlands Philharmonisch Orkest, drie-sterren-Michelin-topkok of Broadway-musicalster via tien lullige uitzendinkjes.
Het is inmiddels al niet meer voorbehouden aan speciale televisieprogramma's alleen. Dagelijks laten bijvoorbeeld politici zien dat je feiten kunt ontkennen, liegen dat het gedrukt staat, vrijwel nooit in de Tweede Kamer aanwezig zijn, kortom alles doet wat schijnbaar tegen vakmanschap en kwaliteit in gaat, dat je daarmee enorme verkiezingswinst behaalt. Het toverwoord: publiciteit en opportunisme.
Over talent, publiciteit en opportunisme gesproken: niets kunnen en foto's of filmpjes maken van het feit dat je niets kunt, is tegenwoordig het meest gewilde beroep: influencer via YouTube of Instagram.
Hoe zit het dan met de jeugd? Als dan iedereen zonder enige opleiding of ervaring musicalster, banketbakker, dirigent, politicus, nietsnut, fotomodel, acteur, of topkok kan worden, waarom dan geen topsporter? Iedereen in het eerste team van de voetbalclub, iedereen in de selectie van hockey. Nou misschien niet iedereen maar in ieder geval wel mijn kind.
Dus als goede ouder zorg er voor dat je kind op de juiste club en de juiste selectie komt waarbij hij of zij natuurlijk voldoende wint en kampioen wordt. En veel jeugdtrainers en clubs daarin mee gaan of zelfs voorop lopen. Want ook daar is er sprake van opportunisme; iedereen is immers Ajax.
Misschien schets ik het allemaal wat overdreven. Wat wel blijft is dat de huidige maatschappij onrealistische verwachtingen schept over talent en presteren. En dat veel ouders en trainers de onrealistisch verwachtingen en wensen projecteren op hun kroost die dat dan waar moeten gaan maken. Waarbij de wensen en verwachtingen van de kinderen zelf terzijde wordt geschoven. Of zoals Jorg van der Breggen van de KNVB bij KRO-Monitor verwoorden: "Ik doe hierbij wel een beroep op (fanatieke) ouders om het spel bij de kinderen te laten en vooral niet hun eigen dromen na te jagen."
En bij Jorg sluit ik mij graag aan: Want als we de wensen en verwachtingen van de sporters in de jeugdsport een klein beetje meer centraal kunnen stellen, dan heb ik deze opportunistisch blog niet voor niets geschreven.
Reacties