Recht op winst

Afgelopen week was het raak bij een zaalwedstrijd van mijn zoon en dat was al de tweede keer dit seizoen. Een tegenpartij die het randje opzoekt, al dan niet in opdracht van de coach, en daarin veel te ver gaat. Spelers in zijn team die niet weten hoe hierop te reageren en uiteindelijk terug reageren. Spelers die beslissingen niet accepteren. Jonge scheidsrechters die - en zeer begrijpelijk - niet weten hoe je dit in de hand houdt en coaches die olie op het vuur blijven gooien.

Gevolg, huilende kinderen die niet verder willen spelen en na afloop zit vrijwel iedereen met een vervelend gevoel over een wedstrijdje tussen jongetjes en meisjes van tien jaar. Misstanden bij voetbal.

Ik zag meer misstanden het afgelopen najaar langs komen.

Een draadje op Twitter van Jeroen Stekelenburg als een steun in de rug  van scheidsrechters. In het Leids Dagblad een artikel van Neal Petersen, presentator bij Fox Sport, over de verdwazing bij het amateurvoetbal .

Tenslotte een bericht dat de KNVB oud-politieagenten en stadmariniers gaat inzetten om gewelddelicten op het voetbalveld te kunnen constateren. Veertig clubs(!) staan er bij de KNVB niet al te best op en ze willen harde bewijzen om de clubs aan te kunnen pakken. Kortom het gaat niet eens meer om individuele gevallen ...

Hoe komt het? Ik zie vooral een directe link met een mentaliteitsprobleem. Directeur Hugo van de Poel van het Mulier instituut beschrijft dit probleem in deze blog. Hij legt uit dat steeds vaker alle fatsoensnormen worden overtreden als jou iets ontzegt wordt waarvan je vind dat je daar recht op hebt, of het nu gaat over een onvoldoende van je kind op school, een afwijzing bij de gemeente of het afkeuren van een doelpunt bij een wedstrijd.

We vinden dat we ergens recht op hebben en het accepteren van "nee" komt niet meer in ons woordenboek voor. En als mensen niet kunnen accepteren en relativeren? Dan is het opeisen van je recht met behulp van geweld erg dichtbij.

Ik was afgelopen week sinds vele jaren weer eens coach bij een volleybalwedstrijd. Een aantal jongens en meisjes van elf, twaalf in een zaal die een wedstrijd spelen, regelmatig beslissingen van een vrijwillige scheidsrechter die voelen als onrecht en waar je even lekker van uit je plaat kunt gaan. Kortom dezelfde ingrediënten als de week er voor bij het voetbal.

Wat denk je... niets van dit alles. Geen vervelend gedoe, geen gezeur. Waarom bij volleybal de sfeer anders is, weet ik niet. Misschien had ik die dag geluk? Misschien is een steekproef van één wedstrijd ook wat klein. Alleen dat het niet alleen geluk is, laat de nieuwste geweldsmonitor Sport van het Mulierinstituur van 2018 zien. Volleybal staat onderaan in de monitor of bovenaan zoals u wilt. En voetbal?

Een oplossing? Eerlijk gezegd, ik ben er vrij pessimistisch over. Het is niet alleen de sport. Ik zie bijvoorbeeld ook de zwarte- piet-discussie. En hoewel niet geheel met elkaar te vergelijken is ook daar grijpen naar geweld een makkelijke stap. En ook daar is acceptatie van anderen ver te zoeken.

En als zelfs de premier al laat weten bereid te zijn wat relschoppers in elkaar te slaan dan zie ik het niet snel goed komen. De slechtste voorbeelden komen van bovenaf. De oplossing om (vermeend) onrecht met geweld te bestrijden is gemeengoed geworden.

Maar misschien moeten dit ook dit probleem accepteren en relativeren. Tenslotte hebben we bij de volgende verkiezingen weer een nieuwe premier, voetballen we volgende keer waarschijnlijk wel tegen een tegenstander die sportief speelt, en kan ik volgende week vast wel weer een blog schrijven over leuke en positieve ontwikkelingen bij het jeugdvoetbal. Toch? En anders gaan we met z'n allen volleyballen. De premier heeft met één meter negentig, in ieder geval zijn lengte mee.