Teamindelingen
"Hey! Teachers! Leave them kids alone!" Ik ben jong genoeg om The Wall van Pink Floyd te kunnen citeren. Het motto was destijds dat leraren de kinderen met rust moeten laten.
Dat zou nu heel anders moeten klinken: "Hey! Parents! Leave them kids alone!" Ja, jullie raden het al, de teamindelingen zijn weer begonnen en dat brengt bij sommige ouders het beste naar boven.
Promotie op het werk, thuis de afwas doen of een keertje op bezoek bij opa? Is niet belangrijk zolang mijn zoontje maar in de selectie zit, zo lijkt het devies van een aantal ouders. Als die ouders net zo fanatiek waren met het uitvoeren van projecten als met lobbyen bij de teamindeling, zou er nooit meer een ICT-project bij de overheid mislukken.
Meerdere tactieken worden er bedacht zoals: "mijn zoontje moet echt naar een hoger team anders blijft zijn ontwikkeling stilstaan en dat wil je ons als club toch niet aandoen?" Als ik die ouders mag geloven kan een voetbalclub iemand voor de rest van zijn leven ongelukkig maken. Over een jaar of dertig hebben psychiaters het eenvoudig. Als dan een veertiger op de bank ligt, hoeft hij alleen maar "teamindeling" te zeggen en het trauma is boven water.
Gevolg is dat de trainingsvelden en bestuurskamers van sommige amateurclubs deze dagen lijken op Het Witte Huis en het Kremlin samen. Wat een politiek wordt er bedreven!
Gelukkig zijn er ook veel relaxte ouders. Zoals jullie, die deze blog lezen. Lees relaxed verder...
Ik dacht, ik interview mijn zoon eens over de teamindeling. Ik vroeg hem wat hij wilde:
- Hij zei: "Ik wil hoger spelen!"
-"OK!?", dacht ik.
- "Maar wat bedoel je dan met hoger?", vroeg ik.
-"Nou ik wil in Onder 11", zei hij. "Ik ben nu 10 jaar en wil hoger. Niet meer in Onder 10".
"OK?! ....mmm,...", was mijn reactie, "En heb je nog andere wensen?"
En toen kwam een lijst vriendjes waarmee hij graag in het team wilde.
Ik bedoel maar. De vraag die elke ouder kan stellen is: "Voor wie is dat selectieteam nou echt belangrijk?" Komt ook nog bij dat ik selecteren op zichzelf niet handig vind, maar daar heb ik al genoeg over geblogd.
Maar misschien ligt daar wel het probleem? Voetbalpupillentrainers zijn mensen, en die kicken op prachtige resultaten, leuke voetballertjes en goede teams. Elke voetbalpupillentrainer wil succes. Ik ook. Ik schrijf er zelfs blogs over.
Dus als voetbalpupillentrainers het team waarin je speelt belangrijk maken, creëert dat een omgeving bij clubs waarin enkele ouders zich op die manier gaan gedragen. Immers ouders willen met hun kind graag meedelen in succes. Dat kan ik ouders niet kwalijk nemen.
De gelegenheid creëert de dief. De voetbalclub creëert de ouder. Waarbij diefstal overigens nog steeds strafbaar is. Maar misschien had ik, dit wetende, mijn blog moeten beginnen met " Hey! Voetbalpupillentrainers! Leave them kids alone! "? Ik eindig mijn blog er in ieder geval mee.
Dat zou nu heel anders moeten klinken: "Hey! Parents! Leave them kids alone!" Ja, jullie raden het al, de teamindelingen zijn weer begonnen en dat brengt bij sommige ouders het beste naar boven.
Promotie op het werk, thuis de afwas doen of een keertje op bezoek bij opa? Is niet belangrijk zolang mijn zoontje maar in de selectie zit, zo lijkt het devies van een aantal ouders. Als die ouders net zo fanatiek waren met het uitvoeren van projecten als met lobbyen bij de teamindeling, zou er nooit meer een ICT-project bij de overheid mislukken.
Meerdere tactieken worden er bedacht zoals: "mijn zoontje moet echt naar een hoger team anders blijft zijn ontwikkeling stilstaan en dat wil je ons als club toch niet aandoen?" Als ik die ouders mag geloven kan een voetbalclub iemand voor de rest van zijn leven ongelukkig maken. Over een jaar of dertig hebben psychiaters het eenvoudig. Als dan een veertiger op de bank ligt, hoeft hij alleen maar "teamindeling" te zeggen en het trauma is boven water.
Gevolg is dat de trainingsvelden en bestuurskamers van sommige amateurclubs deze dagen lijken op Het Witte Huis en het Kremlin samen. Wat een politiek wordt er bedreven!
Gelukkig zijn er ook veel relaxte ouders. Zoals jullie, die deze blog lezen. Lees relaxed verder...
Ik dacht, ik interview mijn zoon eens over de teamindeling. Ik vroeg hem wat hij wilde:
- Hij zei: "Ik wil hoger spelen!"
-"OK!?", dacht ik.
- "Maar wat bedoel je dan met hoger?", vroeg ik.
-"Nou ik wil in Onder 11", zei hij. "Ik ben nu 10 jaar en wil hoger. Niet meer in Onder 10".
"OK?! ....mmm,...", was mijn reactie, "En heb je nog andere wensen?"
En toen kwam een lijst vriendjes waarmee hij graag in het team wilde.
Ik bedoel maar. De vraag die elke ouder kan stellen is: "Voor wie is dat selectieteam nou echt belangrijk?" Komt ook nog bij dat ik selecteren op zichzelf niet handig vind, maar daar heb ik al genoeg over geblogd.
Maar misschien ligt daar wel het probleem? Voetbalpupillentrainers zijn mensen, en die kicken op prachtige resultaten, leuke voetballertjes en goede teams. Elke voetbalpupillentrainer wil succes. Ik ook. Ik schrijf er zelfs blogs over.
Dus als voetbalpupillentrainers het team waarin je speelt belangrijk maken, creëert dat een omgeving bij clubs waarin enkele ouders zich op die manier gaan gedragen. Immers ouders willen met hun kind graag meedelen in succes. Dat kan ik ouders niet kwalijk nemen.
De gelegenheid creëert de dief. De voetbalclub creëert de ouder. Waarbij diefstal overigens nog steeds strafbaar is. Maar misschien had ik, dit wetende, mijn blog moeten beginnen met " Hey! Voetbalpupillentrainers! Leave them kids alone! "? Ik eindig mijn blog er in ieder geval mee.
Reacties