Junioren
Voetbal is een echte familiesport. Tenminste wel bij onze familie. Naast mijn zoon zitten drie neefjes en een nichtje op voetbal. En dus gaat het bij verjaardagen over voetbal.
Handig dat gepraat over voetbal. De inspiratie voor mijn blogs moet namelijk ergens vandaan komen en waar kan dat beter dan bij een stuk taart of toastjes met Franse kaas. En dat het gesprek soms over junioren gaat in plaats van over pupillen, neem ik op de koop toe.
Op de laatste verjaardag was er groot nieuws: Mijn neef stopt met voetbal. Hij is officieel weggepest door de club. Tenminste zo vertaal ik het verhaal wat op de verjaardag werd verteld.
Hij speelt in JO15-5 van zijn club. Dat is het laagste team bij Onder 15. Na jarenlang selecteren is het bij die club gelukt; de allerslechtste spelers hebben ze uiteindelijk bij elkaar in één team weten te verzamelen. Het kost even tijd maar dan heb je ook wat bij elkaar.
Je kunt raden wat de resultaten zijn. En de spirit in het team. Dus mijn neef gaat volgend seizoen stoppen net als bijna al zijn teamgenoten.
Als juniorenspeler ben je bij veel voetbalclubs overgeleverd aan de selectiedrang van een aantal fanatieke trainers en andere technisch mensen. Vooral volwassenen.
Bij alle spelers van hoog tot laag worden er gekeken hoe je met de linker- en je rechterbeen kan schieten, hoe goed je kopt en of je wel hard genoeg rent. Daarna volgt het oordeel: jij bent een JO17-1 ster of jij bent een JO15-5 mislukking.
Dat oordelen is misschien prima voor een aantal fanatieke JO15-1-spelers. Of niet prima, maar misschien een noodzakelijk kwaad. Maar een groot deel zit van de puberjeugd zit er helemaal niet op dat soort selectie te wachten.
De puberteit zijn de het beste jaren in een mensenleven als gaat om onzeker voelen. Pubers hebben het lastig genoeg met zichzelf en willen er vooral bij horen en samen doen.
Samen blowen op een festival, samen brommers kijken in een parkje, samen zuipen op een jongerencamping of samen quads spelen bij Fortnite. Maar veel junioren gaan dus niet meer samen voetballen. Dat is raar.
Ik denk vanwege de manier hoe met ze wordt omgegaan. De lijst van redenen van stoppen bij jeugd bij Alles is sport spreekt wat dat betreft boekdelen.
Ik moet het mis hebben maar ik hoor zelden over selectietrainingen voor 35+ teams. Die zoeken een mannetje of negen bij elkaar en gaan lekker samen voetballen. Ook Syrische vluchtelingen kiezen hun eigen team voor een potje balletje trap. Of de ene speler net wat beter is dan de andere dat boeit meestal niet.
Wat ik mij dus afvraag is dit: "Waarom mag je als seniorenvoetballer wel een leuk vriendenelftal samenstellen maar ben je als juniorenspeler veroordeelt tot het selectieproces van een voetbalclub?"
Gerard Kemkers gaf een interview waarin hij inging om talentontwikkeling bij voetbal. Eén uitspraak is niet alleen op talenten van toepassing maar ook voor de junioren recreatievoetballer: "Loopbaan is eigendom van de voetballer".
Kortom laat de juniorensporter zijn eigen teams samenstellen, eigen vrienden zoeken en lekker zeven tegen zeven gaan voetballen en op die manier zijn eigen sportloopbaan bepalen. Ik denk dat er dan veel meer juniorenvoetballers zullen zijn.
Helaas, neef gestopt en over voetbal praten op de komende verjaardagen zal er dus niet meer bij zijn. Hoe moet het dan met mijn inspiratie voor mijn blogs?
Er zit dus niks anders op dan toastjes en de Franse kaas zelf in huis te halen. Ik heb alleen nog een paar mensen nodig om over voetbal te praten. Vrijwilligers?
Handig dat gepraat over voetbal. De inspiratie voor mijn blogs moet namelijk ergens vandaan komen en waar kan dat beter dan bij een stuk taart of toastjes met Franse kaas. En dat het gesprek soms over junioren gaat in plaats van over pupillen, neem ik op de koop toe.
Op de laatste verjaardag was er groot nieuws: Mijn neef stopt met voetbal. Hij is officieel weggepest door de club. Tenminste zo vertaal ik het verhaal wat op de verjaardag werd verteld.
Hij speelt in JO15-5 van zijn club. Dat is het laagste team bij Onder 15. Na jarenlang selecteren is het bij die club gelukt; de allerslechtste spelers hebben ze uiteindelijk bij elkaar in één team weten te verzamelen. Het kost even tijd maar dan heb je ook wat bij elkaar.
Je kunt raden wat de resultaten zijn. En de spirit in het team. Dus mijn neef gaat volgend seizoen stoppen net als bijna al zijn teamgenoten.
Als juniorenspeler ben je bij veel voetbalclubs overgeleverd aan de selectiedrang van een aantal fanatieke trainers en andere technisch mensen. Vooral volwassenen.
Bij alle spelers van hoog tot laag worden er gekeken hoe je met de linker- en je rechterbeen kan schieten, hoe goed je kopt en of je wel hard genoeg rent. Daarna volgt het oordeel: jij bent een JO17-1 ster of jij bent een JO15-5 mislukking.
Dat oordelen is misschien prima voor een aantal fanatieke JO15-1-spelers. Of niet prima, maar misschien een noodzakelijk kwaad. Maar een groot deel zit van de puberjeugd zit er helemaal niet op dat soort selectie te wachten.
De puberteit zijn de het beste jaren in een mensenleven als gaat om onzeker voelen. Pubers hebben het lastig genoeg met zichzelf en willen er vooral bij horen en samen doen.
Samen blowen op een festival, samen brommers kijken in een parkje, samen zuipen op een jongerencamping of samen quads spelen bij Fortnite. Maar veel junioren gaan dus niet meer samen voetballen. Dat is raar.
Ik denk vanwege de manier hoe met ze wordt omgegaan. De lijst van redenen van stoppen bij jeugd bij Alles is sport spreekt wat dat betreft boekdelen.
Ik moet het mis hebben maar ik hoor zelden over selectietrainingen voor 35+ teams. Die zoeken een mannetje of negen bij elkaar en gaan lekker samen voetballen. Ook Syrische vluchtelingen kiezen hun eigen team voor een potje balletje trap. Of de ene speler net wat beter is dan de andere dat boeit meestal niet.
Wat ik mij dus afvraag is dit: "Waarom mag je als seniorenvoetballer wel een leuk vriendenelftal samenstellen maar ben je als juniorenspeler veroordeelt tot het selectieproces van een voetbalclub?"
Gerard Kemkers gaf een interview waarin hij inging om talentontwikkeling bij voetbal. Eén uitspraak is niet alleen op talenten van toepassing maar ook voor de junioren recreatievoetballer: "Loopbaan is eigendom van de voetballer".
Kortom laat de juniorensporter zijn eigen teams samenstellen, eigen vrienden zoeken en lekker zeven tegen zeven gaan voetballen en op die manier zijn eigen sportloopbaan bepalen. Ik denk dat er dan veel meer juniorenvoetballers zullen zijn.
Helaas, neef gestopt en over voetbal praten op de komende verjaardagen zal er dus niet meer bij zijn. Hoe moet het dan met mijn inspiratie voor mijn blogs?
Er zit dus niks anders op dan toastjes en de Franse kaas zelf in huis te halen. Ik heb alleen nog een paar mensen nodig om over voetbal te praten. Vrijwilligers?
Reacties